Potato 2013.04 สิ่งที่ผมกำหนดและตัดสินใจ
พอรู้ตัวว่าสายแล้วก็จะวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิตเลย!
ที่บ้านผมไม่มีเรื่องที่กำหนดไว้อย่างเป็นพิเศษอะไรมากมายครับ
แต่ว่าเรื่องอย่าง "เวลากินข้าวห้ามร้องเพลง" พวกเรื่องที่เป็นสามัญสำนึกที่ต้องทำนี่ก็ถูกพูดอยู่ล่ะนะ
ตอนเด็กๆไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือที่โรงเรียนจะถูกพูดอยู่บ่อยๆ
เลยกลายเป็นธรรมเนียมที่ว่าต้องล้างมือและบ้วนปากล่ะ
ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรืออยู่ข้างนอกผมก็จะทำมันเสมอครับ
ผมชอบตอนกดหัวปั๊มน้ำยาให้ออกมาเวลาล้างมือล่ะ
พอเห็นแบบนั้นปุ๊ป แทนที่จะรู้สึกอยากจะกำจัดเชื้อโรคน่ะ
ผมเพียงแค่รู้สึกอยากจะกดหัวปั๊มนั้นมากกว่าอีกครับ (หัวเราะ)
แล้วก็ สิ่งตัวผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทำมันเด็ดขาดนั่นก็คือการมาสาย
เพราะฉะนั้นตั้งแต่อยู่ชั้นประถมมาจนถึงทุกวันนี้การมาสายเท่ากับศูนย์ล่ะ
ตอนที่ผมรู้ตัวว่าจะสายแล้ว ยังไงก็ตามก็จะวิ่ง!
การเดินจากบ้านไปโรงเรียนน่ะใช้เวลาประมาณ 20-30 นาที
แต่ว่าถ้าวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตล่ะก็ ผมเคยไปถึงโรงเรียนได้ภายใน 7 นาทีล่ะนะ (หัวเราะ)
ส่วนการกำหนดเกี่ยวกับเรื่องความรักน่ะ..ถ้าให้ทำได้เพียงแค่เรื่องเดียวล่ะก็
สิ่งที่ลอยขึ้นมาในหัวเลยก็คือ "ตอนที่ไปเดทที่บ้านแฟนน่ะก็ต้องไปที่ห้องนอนของเธอ !"
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันนะแต่คำว่า "ห้องนอนของแฟน" เนี่ย ฟังดูดีเนอะ?
หลังเลิกงานสิ่งที่่ผมใส่ใจก็คือ การไปดูที่เวทีแล้วเก็บรายละเอียดความเห็นของตัวเองมาล่ะมั้ง
ไม่ใช่แค่ดูอย่างเดียว แต่ว่านำส่วนที่ทำดีแล้วมาคิดอย่างเป็นรูปธรรมครับ
มันกลายเป็นการเรียนรู้อย่างนึง เพราะว่าความสนุกมันแพร่กระจายออกไปด้วยละเนอะ
ในกลุ่มเนี้ย สีของตัวผมนั้น ในตอนนี้ทั้งไม่ใช่เด็กแล้วก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่ แต่อยู่ตรงกลางก็ว่าได้ล่ะมั้ง
ถ้าให้ยกตัวอย่างก็คือเป็น "ผลไม้" ที่ยังไม่สุกครับ
ผลไม้น่ะแม้ว่าจะยังไม่สุกก็ตามแต่มันก็มีเสน่ห์ ตอนที่สุกแล้วก็มีเสน่ห์อีกเช่นกันใช่มั๊ยครับ?
เพราะฉะนั้น ตัวผมก็เหมือนกัน อยากจะเติบโตขึ้นไปเป็นแบบนั้น
และยิ่งไปกว่านั้น ผมคิดว่า ถ้าได้กลายเป็นคนที่อยู่เฉยๆก็สามารถเท่ได้
เป็นคนที่ "กลายเป็นรูปภาพ" ได้แบบนั้นคงดีนะครับ
ช่วงนี้ ผมไปซื้อของคนเดียวมาล่ะ
ได้ไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อยและดูตามซอกตรอกเล็กๆของร้านสนุกดีครับ
ระหว่างทางก็แวะเข้าร้านขายแซนวิชล่ะ แต่ว่าผมไปร้านนั้นเป็นครั้งแรก
ก็เลยไม่รู้เลยว่าวิธีการสั่งของร้านนั้นเป็นยังไง
แต่ก็ต้องเลือกจากชนิดของขนมปังในร้านอยู่แล้ว
ผมก็เลยสั่งชื่อของอันที่อยู่ตรงหน้าไปทั้งๆที่ไม่รู้แบบนั้นแหละ (หัวเราะ)
ถึงจะลังเลไปหน่อย แต่มันก็อร่อยครับ!
สิ่งที่ลอยขึ้นมาในหัวเลยก็คือ "ตอนที่ไปเดทที่บ้านแฟนน่ะก็ต้องไปที่ห้องนอนของเธอ !"
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันนะแต่คำว่า "ห้องนอนของแฟน" เนี่ย ฟังดูดีเนอะ?
หลังเลิกงานสิ่งที่่ผมใส่ใจก็คือ การไปดูที่เวทีแล้วเก็บรายละเอียดความเห็นของตัวเองมาล่ะมั้ง
ไม่ใช่แค่ดูอย่างเดียว แต่ว่านำส่วนที่ทำดีแล้วมาคิดอย่างเป็นรูปธรรมครับ
มันกลายเป็นการเรียนรู้อย่างนึง เพราะว่าความสนุกมันแพร่กระจายออกไปด้วยละเนอะ
ในกลุ่มเนี้ย สีของตัวผมนั้น ในตอนนี้ทั้งไม่ใช่เด็กแล้วก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่ แต่อยู่ตรงกลางก็ว่าได้ล่ะมั้ง
ถ้าให้ยกตัวอย่างก็คือเป็น "ผลไม้" ที่ยังไม่สุกครับ
ผลไม้น่ะแม้ว่าจะยังไม่สุกก็ตามแต่มันก็มีเสน่ห์ ตอนที่สุกแล้วก็มีเสน่ห์อีกเช่นกันใช่มั๊ยครับ?
เพราะฉะนั้น ตัวผมก็เหมือนกัน อยากจะเติบโตขึ้นไปเป็นแบบนั้น
และยิ่งไปกว่านั้น ผมคิดว่า ถ้าได้กลายเป็นคนที่อยู่เฉยๆก็สามารถเท่ได้
เป็นคนที่ "กลายเป็นรูปภาพ" ได้แบบนั้นคงดีนะครับ
ช่วงนี้ ผมไปซื้อของคนเดียวมาล่ะ
ได้ไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อยและดูตามซอกตรอกเล็กๆของร้านสนุกดีครับ
ระหว่างทางก็แวะเข้าร้านขายแซนวิชล่ะ แต่ว่าผมไปร้านนั้นเป็นครั้งแรก
ก็เลยไม่รู้เลยว่าวิธีการสั่งของร้านนั้นเป็นยังไง
แต่ก็ต้องเลือกจากชนิดของขนมปังในร้านอยู่แล้ว
ผมก็เลยสั่งชื่อของอันที่อยู่ตรงหน้าไปทั้งๆที่ไม่รู้แบบนั้นแหละ (หัวเราะ)
ถึงจะลังเลไปหน่อย แต่มันก็อร่อยครับ!
Translation : Pimpisa [yukari_hask]
เอาออกไปได้แต่ให้เครดิตด้วยนะคะ
